Այսօր ես բժիշկ եմ ՝ քաղաքում քիչ թե շատ ճանաչում ու հարգանք վայելող, իրեն վստահող հիվանդներ ունեցող: Այսօր ինձ էլ դիմում են խորհրդի համար ՝ որպես մասնագետի, որպես ընկերոջ, որպես մարդու... Պարզապես չգիտեմ՝ վստահու՞մ են այնքան ու անվերապահորեն հավատու՞մ են, ինչպես մենք էինք հավատում մեր մանկավարժներին, ովքեր մինչ օրս դպրոցի ջահակիրներն են... Այսօր դպրոցիս բնագիտական հոսքի բարձրդասարանցիներին տեսա Գյումրի բժշկական կենտրոնում. մասնագիտական կողմնորոշման պրակտիկա են անցնում... Հրաշալի նախաձեռնություն է. մարդը ճանաչում է իր ապագա մասնագիտության առավելություններն ու դժվարությունները, ծանրութեթև է անում իր ցանկություններն ու հնարավորությունները.... Այս առումով ,կարծեմ, Թիվ 1-ը առաջինն է ու դեռևս երևի միակը: Հիվանդանոցում կողք կողքի կանգնած էր Թիվ 1-ի 3 սերունդ՝ բժիշկներ, բժշկական համալսարանի ուսանողներ ու ապագա բժիշկ աշակերտներ՝ մոտ երեք տասնյակ... Գժվելու էր... Մեր գրկախառնված իրարանցումը շատերի ուշադրությունը գրավեց. ,, Ո՞ր դպրոցից եք,- հարցնում էին:- Հաա՜,, ,- պատասխանը լսելուց հետո ծոր էին տալիս տեղյակ մարդու տոնայնությամբ : Հիշում եմ մեր կարգախոսը՝,,Առաջինը առաջինն է ամենուր,,. այն կենսունակ է նաև այսօր...