Ասեմ, որ պակաս ուրախություն չապրեցի , երբ համոզվեցի, որ ծնողների ու դպրոցի միջև ջերմ բարեկամություն կա: ,,Մեր դպրոցը,, հոգեբանությամբ են ծնողներն ընկալում յուրաքանչյուր հարց՝ կրթօջախին առնչվող...Իրենք նախաձեռնում են, կազմակերպում, քննարկում տնօրենության հետ, երբեմն հաճելի անակնկալներ մատուցում...Խմբված ծնողներին հարցրի.,, Չե՞ք աշխատում,, , միաբերան պատասխանեցին. ,, Աշխատում ենք. դպրոցում... ուղղակի ոչ հաստիքով...,,: Ծիծաղում ենք...Մտածում եմ ՝ հաջողությունները պատահական չեն, որովհետև աշակերտի, շրջանավարտի, ծնողի, ուսուցչի համար դպրոցը ապրում է որպես ,,ՄԵՐԸ,, ,իսկ իրենք իրար վերաբերվում են որպես ՄԵՐՈՆՔ...Երանի մեր երկրի նկատմամբ էլ նույն վերաբերմունքն ունենայինք... Էլի շեղվեցի: